Σαν ίδιες αλλά όχι όμοιες.

Σαν ίδιες αλλά όχι όμοιες.

      Η πρώτη φορά που θυμάμαι να ντύνω μαμά & κόρη  θεματικά βρίσκεται πίσω στα '90ς.Τον περασμένο αιώνα δηλαδή.
      Φωτογραφία στα μάτια μου. Σ' ένα τρυφερό λιλά χρώμα το αφράτο πλεκτό πουλόβερ με βελούδινα ρέλια στα τελειώματα στο χρώμα της μαντζέτας, για τη μαμά Δήμητρα και ένα μικρό φορεματάκι σε Α γραμμή για την μικρή 2χρονη τότε Ναυσικά.
      Από τότε δεν είναι λίγες οι φορές που συνέβη ξανά, δίνοντας μου πάντα μια ιδιαίτερη χαρά αυτή η διαδικασία, θυμίζοντάς μου την σχέση με τη δική μου μαμά.
      Αυτή την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ μάνας κόρης και που αφορά εκτός των άλλων ΚΑΙ την εμφάνιση.
      Όταν λοιπόν η μητέρα ψάχνει και φροντίζει την μικρή της κόρη να ντυθεί παρόμοια με κείνη, το ολόιδιο είναι κάτι άλλο..
.....δεν σημαίνει απαραίτητα ντύνω την κούκλα και γίνομαι και εγώ κούκλα μαζί της. Αυτό είναι ίσως μια πρόχειρη ανάγνωση.
      Έχει να κάνει με το ότι φροντίζω να μοιράζομαι με την κόρη μου τον κόσμο μου, της δείχνω τον τρόπο, την μυώ!
      Είναι σαν να δίνει ένα σήμα πως της επιτρέπει να της μοιάσει και αργότερα της επιτρέπει να δοκιμάζει παίζοντας, τα τακούνια της,  το κραγιόν  ή τα σκουλαρίκια της και κάποια στιγμή να φτάσει να της χαρίσει εκείνο το δαχτυλίδι κειμήλιο.
      Αλλά και πάλι δεν είναι μόνο η κοκεταρία που μοιράζεται. Μόνο.
      Και ομοιάζει χωρίς να μοιάζει.
      Οφείλω πολλά στη δική μου μαμά Ευδοκία.
      'Ενα απ' αυτά έχει να κάνει με τον τρόπο που ντυνόταν η ίδια αλλά και το πως έντυνε κι εμένα.
      Με τις πράξεις της κι όχι με λόγια με εκπαίδευσε να μην είμαι ανταγωνιστική, επιτρέποντάς με όμως ταυτόχρονα να είμαι ξεχωριστή.
       Και όταν  μαθαίνεις αυτό νωρίς απ την μαμά σου αυτό είναι πιο εύκολο μετά να συνεργάζεσαι καλύτερα με τις όμοιες ή τις διαφορετικές.

        Όταν η μαμά φροντίζει τη κόρη της κατ' αυτόν τον τρόπο είναι πολύ πιθανό, ο κόσμος αυτός εκτός από όμορφος ίσως γίνει και λίγο καλύτερος.
        Καλύτερος μεταξύ μάνας  κόρης, καλύτερος μεταξύ ημών των γυναικών